Vaste lezers van Libelle kennen natuurlijk de brievenrubriek. Onlangs was dit aangrijpende verhaal van Wiarda Boneschansker "Mooiste brief" in het tijdschrift. Zij vertelt over haar slechtziende zoon Wessel die in het huis "Libelle" woont in Visio De Heukelom in Haren. Deze locatie biedt wonen en dagbesteding aan kinderen en jongeren met een visuele en verstandelijke beperking.
Libellen lopen als een rode draad door mijn leven. Als kind kon ik uren rondzwerven op zoek naar libellen in de mooiste kleuren. Later trok ik met mijn jeugdliefde vaak de natuur in. Mijn grootste wens was moeder worden. Na een lange weg van vruchtbaarheidsbehandelingen werd onze zoon Wessel geboren.
Het was hoogzomer en de libellen vlogen massaal in de achtertuin. Maar wat zo perfect leek, werd overschaduwd door een gevoel dat er iets niet klopte. Na talloze onderzoeken werd de diagnose gesteld. Zijn trage ontwikkeling, slechtziendheid, omgekeerde dag-nachtritme en onbeheersbare driftbuien waren het gevolg van een ontbrekend stukje DNA.
De jaren verstreken, we genoten van elkaar en van de natuur, samen met ons mannetje. Hij kon lopen, kletsen en knuffelen als geen ander. Maar zijn gedrag putte ons uit.
Toen ik op een ochtend wakker werd met een verlamde lichaamshelft bleek er een tumor in mijn hoofd te groeien. Ik werd geopereerd, maar kon niet meer dagelijks voor Wessel zorgen.
Inmiddels zit hij intern op de allerfijnste plek die we ons konden voorstellen. Doordeweeks laden we op, elk weekend is hij thuis. We hopen dat hij zich ontwikkelt tot een gelukkig, vriendelijk en vrolijk mens. En de rode draad? Die is er nog. Zijn nieuwe plekje heet ... De Libelle!
Wiardo Boneschansker