21 juni: een dag met een volle agenda. Maar vooral: een dag als alle anderen. Met één groot verschil: ik ben vandaag blind. Niet door een oogziekte, maar vrijwillig. Ik doe namelijk mee aan de actie “Blind voor 1 dag” van het Oogfonds. In deze blog kunt u ook een beetje ervaren hoe het is om blind voor één dag te zijn.
Er zijn verschillende reden waarom ik heb meegedaan aan de actie Blind voor 1 dag van het Oogfonds. Het is een prachtig initiatief om op zo’n originele manier geld in te zamelen voor oogonderzoek (Geld doneren kan nog steeds op
Heleen's persoonlijke pagina op blindvoor1dag.nl, red). Maar ik doe het vooral omdat ik graag beter wil begrijpen wat blinde mensen dagelijks aan den lijve ondervinden. Hoewel het natuurlijk wel een nepervaring blijft.
Het leek me vooraf een hele uitdaging. En dat werd het ook.
21 juni, 10.00 uur – Utrecht, thuis
Thuis in Utrecht. Ik ben nog ziend. Vooraf heb ik zoveel mogelijk opgeruimd zodat ik niet struikel. Ik word
de hele dag gefilmd door een camera- en geluidsman. Ook gaat een collega, communicatieadviseur Maureen van Zuuk, me de dag doorloodsen. De deurbel gaat. Daar zul je ze hebben.
21 juni, 10.30 uur – Utrecht, thuis
Om 10.30 gaat de bril op. Om zo’n zes uur later pas weer af te gaan. Mijn eerste taak: een cappuccino maken voor Maureen. Dat was nog lastig genoeg! Wij hebben thuis een inductiekookplaat. Het was daarom heel lastig de melk op te warmen. Hoe vind je de aan/uitknop op een touchscreen en wanneer kookt de melk? Uiteindelijk lukt het. Maar dan laat ik toch nog het dopje van het melkpak vallen – dan maar zonder dop terug in de koelkast.
21 juni, 10.55 uur – Utrecht, bushalte
We pakken de bus naar Utrecht CS. Welke bus het is… ik heb geen flauw idee… wat ik wel weet: we zijn op weg naar Amsterdam voor een werkbezoek aan Visio Revalidatie & Advies in Amsterdam
.
21 juni, 11.20 uur – Utrecht, station Utrecht Centraal
Eenmaal aangekomen op Utrecht Centraal dient de volgende grote uitdaging zich aan: er staat onvoldoende saldo op mijn OV-kaart. Je kaart opladen bij zo’n terminal. Nou, ik geef het je te doen als je niets ziet. Waar staat de automaat? Hoe laad je op? Bij de automaat aangekomen, weet ik gelukkig dat op de 5 van de pinautomaat een punt staat. Mijn pincode intoetsen lukt dus nog wel. Maar dan? Op het display staat eerst met hoeveel euro je de kaart wilt opladen. Pas daarna kun je verder in het menu. Zonder hulp was dit me nooit gelukt.
21 juni, 12.00 uur – Amsterdam, station Amsterdam Bijlmer ArenA
Het is een korte treinreis van Utrecht naar Amsterdam Bijlmer-Arena. Hier heb ik afgesproken met Edith Mulder, directeur van het Oogfonds. Zij zit in hetzelfde schuitje als ik. Edith draagt vandaag een MD-bril. Zij heeft dus Macula Degeneratie voor een dag. Ik zie haar (uiteraard) nergens en mijn begeleiders ook niet. Ik zal haar moeten bellen. Gelukkig heb ik vooraf geoefend met Siri op mijn iPhone. “Bel Edith Mulder” geef ik het apparaat als gesproken commando. Dat ging goed, maar Edith wist door haar bril natuurlijk ook niet waar ze was. Uiteindelijk vinden we elkaar toch. Edith had enorme last van haar nek. Iemand met MD krijgt verminderde gezichtsscherpte en gezichtsvelduitval in het centrum. Daarom moest ze haar hoofd in een onnatuurlijke houding houden om iets te kunnen zien. Nekpijn is dan ook een veelvoorkomende klacht bij mensen met MD.
Nu moeten Edith en ik van het treinstation bij Visio Revalidatie & Advies Amsterdam zien te geraken. Hemelsbreed een paar honderd meter, maar het wordt een hele exercitie. De stationsomgeving is erg rumoerig en het waaide ook nog eens heel hard. Als je blind bent en je kunt ook niet rekenen op je gehoor, dan wordt het erg lastig. Tijdens de wandeling - met taststok - ben ik geïnterviewd door radio 509 (radio voor en door blinde mensen). We hebben het gehad over de mogelijkheden bij Visio rondom revalidatie, oriëntatie en natuurlijk mobiliteit.
21 juni, 13.00 uur – Amsterdam, Visio Revalidatie & Advies
Op het programma staan een lunch en een bezoek aan het lichtlab. Net als reizen, lopen en een cappuccino voor je gasten bereiden was ook de lunch een hele uitdaging. Je leert snel genoeg om hulp te vragen, want anders blijf je met een lege maag achter. Tijdens de lunch hebben we het onder meer gehad over de sociaal-emotionele gevolgen van een visuele beperking. Zo vertelde Els Broere, maatschappelijk werker bij Visio, meer over wat blindheid nou doet met mensen. Wat betekent het voor je lijf en je identiteit? Ik vind het oprecht erg om te horen wanneer mensen te lang wachten met hulp zoeken. Dat ze zeggen: “Had ik maar tien jaar eerder van Visio gehoord…”.
De verlichtingsruimte was voor mij niet zo interessant, want of het nou licht of donker was. Ik zag toch geen steek. Wel leuk om te horen dat de andere deelnemers steeds meer gingen zien. De volgende stop: terug naar Utrecht voor de ledenvereniging. Nu kan ik me lekker laten rijden.
21 juni, 15.00 uur – Utrecht, Hotel Mitland. Algemene Ledenvergadering VGN
Normaal gesproken zijn het leuke bijeenkomsten bij de Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland (VGN). Met acht medebestuurders van zorginstellingen bereiden we de Algemene Ledenvergadering (ALV) voor. Je bent met gelijkgestemden, je maakt een grapje hier en daar. Maar als je niet ziet, is het anders. De mensen vragen er wel naar – iemand zei nog heel attent: “Het zal wel heel eenzaam zijn”. Maar toch… men gaat snel over tot de orde van de dag. Ik kon niet volwaardig deelnemen aan het gesprek en ik voelde me daardoor enigszins buitengesloten.
Femke Halsema, voorzitter van de VGN, begeleidt mij naar de netwerkborrel voorafgaand aan de ALV. Dat is een van de meest confronterende momenten geweest van de dag. Je weet niet wie er zijn en waar ze zijn. Hierdoor kan ik niet, zoals anders, gemakkelijk een praatje aanknopen. Ik ervaar dat als heel ongemakkelijk. Ik ben afhankelijk van anderen om in contact te raken met collega’s en het lijkt alsof anderen met me opgescheept worden. De spontaniteit is er uit.
21 juni, 16.00 uur – Utrecht, Algemene Ledenvergadering VGN
Het is vier uur. De bril gaat af. Mijn blind voor 1 dag zit er op. Een heerlijk gevoel om die bril te mogen afzetten. Maar het was ook confronterend. Het voelde bij momenten heel benauwend om niet gewoon mee te kunnen doen. Al met al was mijn “blindheid voor 1 dag” een waardevolle ervaring die ik meeneem in mijn werk.