Fran6ca en Marjanne gaan samen op 19 september de Dam tot Damloop rennen. Een boeiende combinatie van twee gepassioneerde sporters: jong en ietsje ouder, slechtziend en ziend, leerling op een Visio-school en medewerker achter een Visio-bureau. Hoe bereiden zij zich voor op deze bijzondere uitdaging?
De ontmoeting!
Dinsdag 12.30 uur. Ik meld me bij de Visio school in Amsterdam. Daar staan de lopers klaar en ontmoet ik Fran6ca: vrolijk, uitgesproken, to the point en vol humor! En totally in love met de pasgeboren puppy's! Handen geschud met de andere lopers, zowel leerlingen als docenten. Er worden heldere afspraken gemaakt en we gaan! #herewego. Om 13.30 uur beginnen de lessen immers weer. Al vind ik een training DtD van 7 km een meer dan geldige reden om iets te laat te komen.
De juiste vraag stellen
De leerlingen gaan er allemaal als een speer vandoor. Vol energie, niet te stoppen. Ze hebben nog net geen t shirts aan met de tekst “Eat my dust”. Hoewel ik echt geen slechte conditie heb, kost het me toch enige moeite in dit tempo de juiste vraag te stellen. Door het gehijg heen stel ik de – te voor de hand liggende- vraag: “Wat kun je eigenlijk precies zien?” Dit vanuit de gedachte dat als ik dat snap, ik dan beter in kan spelen op mijn rol als begeleider. En kan voelen wat mijn bijdrage aan “Meedoen Mogelijk maken” dan kan zijn. Fran6ca: “Whaahahaaa, wat een slechte vraag (oeps) . Niet veel natuurlijk, anders zat ik hier niet!!” Ik lach ook, en denk, inderdaad wat een open vraag om te stellen. Poging 2: Welke aandoening/afwijking heb je dan precies? Hoe ziet de wereld er voor jou uit? “Mistig, ik heb weinig zicht en kan me moeilijk oriënteren.” Ik denk overigens op dat moment precies hetzelfde: waar zijn we precies in dit deel van Amsterdam, al die straten lijken verdacht veel op elkaar… Toch leidt ons gesprek tot enkele concrete aanwijzingen: duidelijk aangeven of we rechtdoor, rechtsaf of linksaf moeten. Daar kan ik wat mee.
Rondje Sloterplas
Gelukkig, na 1 km even een pauze op de brug waar het rondje uitgelegd wordt. De plas ligt in het midden, we rennen eromheen. Rechts aanhouden. Kind kan de was doen. We gaan van start.
Blokkade 1: omgevallen hekwerk rond nieuw te bestraten deel. Daar aangekomen besluiten we eromheen te gaan en de groep in tweeën te splitsen. Een deel van de groep loopt een kleiner deel, de rest loopt het hele rondje. Een paar snellen vooruit. Fran6ca, ik en S. lopen rustig aan door. Af en toe pauze (steken in zij), maar dat geeft ook weer tijd om even te kletsen. We voelen ons echte bikkels, het is stormachtig weer aan de plas en doen ons uiterste best de plassen die voor onze voeten liggen te ontwijken (wat natuurlijk niet lukt!). Fran6ca geeft heel goed aan wanneer ze een “aanwijzing” nodig heeft: op kruispunten, open vlakten, weinig contrasten is het lastig te oriënteren. En gelukkig roept zij dat op tijd en denk ik er ook op tijd aan.
Blokkade 2: flauwe bocht naar links om vervolgens weer rechts aan te houden. Het water is aan onze rechterhand. Zonder begrenzing overigens, waar fran6ca terecht over zegt: “Snap niet dat ze dat zo open hebben”. We rennen langs het water en op punt x kunnen we niet verder. Punt x zorgt even voor verwarring. Vanuit de opdracht “rechts houden” zouden Fran6ca en haar medeleerlingen zo de Sloterplas inrennen. Maar goed, we trainen niet voor een triathlon, dus we slaan de zwempartij over en gaan “linksaf”.
Blokkade 3: de route zelf. Met zicht zie ik de Sloterplas aan mijn rechterhand. Toch blijkt het nog niet zo simpel dat rondje juist te rennen. Gelukkig is daar de aanwijzing van gymdocent J.: volg de witte bolletjes! Kijk daar heb ik wat aan ter oriëntatie in de voor mij ontstane mist. We volgen de witte bolletjes op de weg, die qua contrast ook goed volgbaar zijn voor de leerlingen, en lopen andere leerlingen wat bij. Wat mij opvalt is de sfeer, er is ontzettend veel LOL samen en veel goede verhalen. Samen uit samen thuis, en met een eindsprint finishen we weer op de brug.
Moraal van het verhaal
Wie leidt wie? We doen het samen. Fran6ca geeft goed aan wat zij nodig heeft. Ik luister en probeer in te spelen op haar vraag en behoefte. Hoewel ik geen enkele twijfel heb dat zij zonder mijn aanwijzingen dat rondje ook had gerend. Met het doorzettingsvermogen en humor dat zij tot haar beschikking heeft, is deze ervaring geweldig. Meedoen mogelijk maken kan alleen als we eerst echt oprecht luisteren en denken vanuit de mogelijkheden van onze klanten. En niet onze interpretatie van hun mogelijkheden leidend laten zijn. Denken vanuit de klant is iets anders als denken voor de klant. We zouden niet meer moeten doen dan mogelijk (dus als je slechts een frietje wil, niet met een King Size menu de deur uit gaan). Maar vooral datgene wat meedoen mogelijk maakt, heel erg goed doen. En dat kan iets kleins of groots zijn.
Countdown till 19th september
We tellen af, nog 4 dagen te gaan. 5 Engelse Mijl. Fran6ca zet op Facebook: “Net wezen trainen voor de DtD met school was heel gezellig en leuk. Zaterdag is het zover #herewego”. En inderdaad. We gaan ervoor!
De leerlingen hebben met de docenten getraind, ze maken het mogelijk binnen de pauzes te trainen. Daar kunnen veel mensen een puntje aan zuigen: want hoeveel kilometer loop jij eigenlijk in je lunchpauze?
Lees ook de eerste blog.