Op 15 oktober is de
Internationale Dag van de Witte stok. Op deze dag vragen slechtziende en blinde mensen aandacht voor de "hindernissen" die zij soms ondervinden als zij met hun witte stok door een drukke omgeving lopen. Iedereen kan zijn steentje bijdragen en zorgen voor een veilige en toegankelijke straat en openbare ruimten.
De partner van de heer Brandsen, een cliënt van Visio in Rotterdam en gerevalideerd bij Visio Het Loo Erf, heeft de “hindernissen” van haar man prachtig verwoord in de vorm van een gedicht:
Obstakels op z’n pad
Een man stapt uit de bus
en tikt met zijn stok tegen de stoeprand,
loopt met behoedzame pas naar de overkant,
zijn stok heeft rood met witte strepen.
Het is zijn vriend, de man hij is slechtziend.
Het smalle pad dat is hem niet onbekend want hij liep het al vele malen, het is hem allemaal wel geleerd maar ging door diepe dalen.
Hij denkt nog vaak hoe het was in het begin en hoorde over MD maar…. wat moet je daar nou mee.
Wel steeds minder werd het zicht en hij raakte uit zijn evenwicht.
Hij is een vechter dat wel, het woord
opgeven kent hij niet.
Vaak is het hem gezegd, ga door, je kan het maar verdomd moeilijk als je weinig ziet.
En soms in het voorbijgaan is het niet gemakkelijk om te herkennen al concentreert hij zich op de stem, kom dicht bij mij staan en zeg me je naam dan weet ik wie je ben.
Zo was hij even in gedachten, och het zal allemaal best wel lukken, dan weet hij hier is de bocht en dan de lange stukken.
Hij loopt met vaste tred en heeft de pas er in gezet.
Plots voelt hij iets langs zich heen, is het een wandelaar misschien of een fietser maar dan zonder licht en bel.
Had de fietser de man wel in het zicht, och hij dacht het wel.
Dan zijn zijn oren gespitst, zijn stok tast langs de stoeprand, hij dacht iets van tegels, grond en zand.
Dat is voor hem een teken, het pad word zeker opgeknapt en duurt waarschijnlijk weken, dan word het moeilijk oversteken.
Vaak word hij wel geholpen en zegt bedankt, maar denkt “ik red me wel”, hij zegt het niet al is het waar en denkt het alleen maar.
Hij is best tevreden met zijn bestaan want hij kan heen waar hij wil gaan.
De gezellige middagen samen met mensen zoals hij, ze zijn er dan met velen.
Praten, lachen en begrijpen daar elkaar, men kan in alles delen.
Dan weet hij; dit is bekend terrein en tast met zijn stok tegen twee paaltjes aan voor hij het straatje in kan gaan, nog even en hij is weer veilig thuis.