Van 10 tot 27 oktober 2015 start een bijzonder samengesteld team van vijf jonge mensen met een visuele beperking en hun goedziende buddy’s met een bijzondere uitdaging. De groep loopt dan met onder het thema “blindelings vertrouwen” een pelgrimstocht van 200 km van Ponferrada naar Santiago de Compostella in Spanje. De deelnemers houden tijdens hun reis een blog bij van hun belevenissen. Ook op de
Facebook pagina van het project worden regelmatig updates geplaatst. Hieronder een verslag van Annemieke Oost, slechtziend en één van de initiatiefnemers van het project.
De eerste ervaringen als Peregrino
Ola! Het leven van een Peregrino (Pelgrim) bestaat over het algemeen uit een simpel leven, en dus is ook internet (gelukkig) beperkt beschikbaar. Maar nu hebben we dan eindelijk een herberg waar we de gelegenheid hebben wat te vertellen over onze bijzondere pelgrimstocht naar Santiago.
We zijn inmiddels een week onderweg. Na het afscheid van familie en vrienden op Schiphol en een voorspoedige vlucht naar Santiago zijn we met de ‘bezemwagen’ naar Ponferrada gebracht. Daar is onze tocht begonnen, op ruim 200 km afstand van onze eindbestemming.
De eerste nacht in de herberg was een ervaring op zich. We kwamen pas begin van de avond aan en tot onze verbazing was de herberg vol met pelgrims. We keken de herbergier hoopvol aan: zou er nog plaats zijn? Reserveren is in de meeste plaatsen niet mogelijk. Dus het is altijd spannend voor een pelgrim of hij kan blijven of door moet lopen…laat staan voor een groep van elf personen.
Altijd een buddy in de buurt
Maar we hadden geluk! Het is steeds gebruikelijker een paar bedden te reserveren voor minder valide mensen. Vier teamleden konden op deze kamer, de rest had een bed op een van de grote slaapzalen, waar ongeveer 40 pelgrims hun slaapzak uitrollen. Poeh…een eerste uitdaging voor de buddykoppels. Deze koppels delen een stapelbed: de wandelaar beneden, de buddy boven: zo is er altijd hulp in de buurt. De eerste nacht was onrustig, vooral als er ’s nacht een tocht door de herberg naar het toilet gemaakt moest worden. Overal staan rugzakken en schoenen rondom de bedden en om de anderen niet wakker te maken, vinden we onze weg met behulp van hoofdlampjes. Veel gesnurk op de kamers, maar dat was voor Maartje en Severine in dit geval een minder groot probleem: zij doen hun gehoorapparaat gewoon uit. De buddy’s hun oordoppen in.
Klokslag 06.15 uur worden we opgeschrikt uit onze slaap. De herbergier doet plotseling de TL-verlichting aan en begroet ons met een luide “Bon Giorno”. Nou, wakker waren we zeker, maar voor ons veel te vroeg, aangezien het hier pas rond 08.30 uur licht is. Maar liggen blijven is geen optie, want alle pelgrims beginnen enthousiast te pakken en te communiceren over o.a. de weersverwachting in alle talen. We besluiten dus ook maar op te staan en begeven ons naar de badkamers.
Controle loslaten en hulp vragen
Best gezellig zo met z’n allen een ochtendritueel. De grote missie was echter het inpakken van de rugtassen. Overal hangen handdoeken, gewassen kleding, dekens en slaapzakken. Het is echt zoeken welke spullen van wie zijn en in welke tas horen. Chaos zeg maar rustig. Er worden wat zuchten geslaakt hier en daar. Want ook de verlichting laat nogal eens te wensen over, zeker op het onderste bed, waar het ook niet erg ruim is. De buddy’s schieten te hulp. Er wordt gesproken en gepuzzeld wat de beste ‘inpakstrategie’ is en dat blijkt voor iedereen anders. Lastig hoor, de controle los laten en het samen moeten doen. Hulp vragen blijkt niet even makkelijk… Het geheugen wordt beproefd, want als je geen overzicht hebt, moet je goed onthouden wat er weer mee op pad moet.
Toch stonden we eerder dan gepland buiten, klaar om te gaan wandelen. Een spannende start, zo in het donker! Dan eerst maar op zoek naar een bakker, voor een lekker Spaans ontbijtje en een koffie. Ook dat vraagt om afstemming binnen het team: de ene beperking is tenslotte de andere niet. Het begin van een kennismaking binnen het team en vooral de buddy’s. Aangeven wat je wel en niet ziet, maar vooral benoemen wat je nodig hebt. Een pittige dag van veel oefenen onderweg. Na ruim 12 kilometer kwam iedereen moe, maar voldaan over de eindstreep. Een hete douche, schone kleding en een pelgrimsmaaltijd helpt ons er weer bovenop. We toosten op een mooie dag en gaan vroeg naar bed, want de volgende dag gaan we weer vroeg uit de veren.