Je gunt iedereen dat zijn dromen uitkomen. Maar Husein Alsaifi (19) misschien nog net iets meer. De Syriër kwam twee jaar geleden, zonder familie, naar Nederland. Een lange, gevaarlijke reis, zeker als je zeer slechtziend bent.
door Monique Vaessen (eerder verschenen in de Stem van Grave)
Na AZC ter Apel kwam hij bij Visio ’t Loo Erf terecht en via de vader van de vriendin die hij daar leerde kennen, ontdekte hij het hardlopen. Hij bleek daar zo goed in te zijn dat de Paralympics lonken. “Ik durf er eigenlijk niet van te dromen. Het doet pijn als het niet zou lukken.”
Husein heeft de ziekte van Stargardt, met vergelijkbare symptomen als macula degeneratie, namelijk afwijkingen in het centrale zicht. “Mijn ouders ontdekten rond mijn achtste dat ik slecht zag, omdat ik alles vlak voor mijn ogen hield.” In Hama, het stadje waar hij woonde, betekende dat dat hij tot zijn dertiende gewoon naar een reguliere lagere school ging, andere opties waren er niet. “Leren kostte mij veel energie. Alles ging te snel.” In die tijd droomde hij van een carrière als tennisser, waar hij goed in was. Maar op zijn dertiende was zijn zicht zo slecht geworden dat hij die droom op moest geven.
Taalbarrière
In de tien maanden bij Visio ’t Loo Erf leerde Husein stoklopen, koken, mobiliteit, computerles en braille lezen. “Het allerbelangrijkste wat ik er leerde was Nederlands. Ik had daar een vriendin, die me daarbij enorm geholpen heeft.” Nu woont hij zelfstandig in Nijmegen en gaat hij naar de school van Visio in Grave. Examens doet hij nog niet, daarvoor is de taalbarrière nog te groot. Hij krijgt opnieuw brailleles, computerles, koken en verder volgt hij lessen in NT2 (Nederlands als tweede taal), geschiedenis en economie.
Verblijfsvergunning
In Nijmegen zit hij bij een hardloopclub. Het idee voor die sport kwam van de vader van zijn ex-vriendin. Die nam hem een keer mee hardlopen. Husein bleek er aanleg voor te hebben. De moeder van diezelfde vriendin bracht hem in contact met iemand die atleten traint voor de Paralympics. Daar deed hij een test en vervolgens werd hij uitgenodigd om in Papendal te komen trainen voor de Paralympics in 2020 in Tokio. Een nieuwe droom dus, die hem ook bang maakt opnieuw teleurgesteld te worden. “In 2020 loopt mijn verblijfsvergunning af. Dan moet ik weer terug naar Syrië. Ik weet niet of ik mee zal kunnen doen.” Ook zijn astma baart hem zorgen, al gaat dat nu goed met hulp van medicijnen.
Buddy
Hardlopen zonder dat je goed kunt zien waar je loopt, lijkt geen voor de hand liggende keuze. Husein geeft toe dat hij regelmatig is gevallen, soms ook hard. “Meestal ren ik met mijn ogen dicht met een buddy naast me die aanwijzingen geeft.” Als het druk is, dan doen ze allebei een uiteinde van een touw om hun pols. Hardlopen heeft hem veel gebracht. “Als ik stress heb of te veel energie, dan ga ik hardlopen. Het is een manier om even alles te vergeten. Als ik boos of verdrietig ben, ren ik het pad naast mijn huis op en neer, net zo lang tot ik heel moe ben. Het is iets waar ik goed in ben. Ik heb dan wel slechte ogen, maar ik kan heel hard rennen. Als ik win van iemand die goed kan zien of als mijn trainer zegt dat hij trots op me is, dan geeft me dat een goed gevoel. Elke wedstrijd tijdens de training, is het voor mij een droom om te winnen.”